Erice, Trapani en San Vito lo Capo

Boven vanaf de Monte San Giuliano kijken we uit over het schitterende panorama van Noordwest-Sicilië. Aan de ene kant kijk je uit over de stad Trapani en de kustlijn richting Marsala. Aan de andere kant zie je de punt van San Vito lo Capo aan de horizon liggen. Bij helder weer kun je de Egadische eilanden zelfs zien liggen. De kobaltblauwe zee ligt te schitteren in de zon. We zijn in Erice, een borgho dat eeuwenlang een belangrijke plaats was.

Erice

Vanuit Castellammare del Golfo rijden we in westelijke richting, eerst een stuk langs zee en verderop landinwaarts. Al snel komt het silhouet van Erice op ons netvlies te staan. Hoog op de top van de Monte San Giuliano ligt dit pittoreske gehucht. Erice wordt niet voor niets de ‘stad in de wolken’ genoemd. Ongeveer 750 meter boven zeespiegel kijkt het trots uit over de omringende omgeving. Vanwege de strategische ligging was het al in de oudheid een belangrijke plaats. Sinds de Romeinen trokken steeds meer mensen naar deze vesting, vanwege de beroemde Tempel van Venus Erycina. In de Middeleeuwen heersten er de Arabieren en later de Noormannen.

Via slingerwegen rijden we bergop dwars door een weelderig dennenbos. Fantastische vergezichten volgen elkaar snel op. De beste manier om Erice te verkennen is te voet. We wandelen door Porta Trapani, een van de drie stadspoorten, heuvelopwaarts het plaatsje in. Het historisch centrum bestaat uit smalle geplaveide straatjes, verweven met charmante pleinen, oude natuurstenen huizen, prachtige monumenten en tal van kerken.

Erice is beroemd om zijn vele kerken. Het heeft zelfs de naam gehad als ‘de stad met honderd kerken’. Zoveel zijn het er nooit geweest. De middeleeuwse Chiesa Matrice stamt uit de 14^e eeuw, gewijd aan Maria-Hemelvaart. Het heeft een prachtig roosvenster, dat uitkijkt op de campanile, die werd gebouwd als wachttoren. Een andere belangrijke kerk is de gotisch- Normandische San Giovanni Battista uit de 13^e eeuw, die in de 17^e eeuw een grote verbouwing onderging. Handig zijn de borden op straat met verwijzingen naar belangrijke monumenten. Via een route die uitgestippeld is hoef je niets te missen.

In de straten zijn verschillende restaurants gevestigd, maar onze keuze gaat dit keer uit naar een patisserie. Plaatselijke specialiteiten als de dolcetti di Erice, amandelsnoepjes die de beste van Sicilië zouden zijn, willen we natuurlijk proeven, maar ook de gevulde genovesi met ricotta of crema.

Uiteindelijk helemaal bergop komen we uit bij Castello di Venere, oftewel het Kasteel van Venus. Dit Normandische kasteel is gebouwd op de resten van de Tempel van Venus Erycina. Het kasteel was een belangrijke controlepost. Vanaf de steile rotsen heb je een waanzinnig uitzicht over de vallei, met wilde bloemen over een gebied dat zich uitstrekt van Capo D. Vito tot Trapani. Beneden zien we het andere kasteel liggen, Castello Pepoli, dat boven het dennenbos uitsteekt. Het is een van de symbolen van Erice.

Tip: je kunt met een kabelbaan (funivia) vanuit een van de buitenwijken van Trapani naar Erice. Prachtige vergezichten zijn gegarandeerd.

Trapani

Wij zetten koers naar onze volgende bestemming, Trapani. Ooit was dit de havenstad van Erice en vele eeuwen later, begin 20^ste eeuw, was het de zesde grootste haven van Italië. Belangrijk was de productie van zout en tonijnvisserij. De zoutpannen zijn al sinds de oudheid in gebruik. De bijbehorende windmolens produceren energie die nodig is voor de productie. Tegenwoordig komen de meeste mensen hier om een oversteek te maken naar de Egadische eilanden, Pantelleria, Sardinië en Tunesië, want de grote stad is niet echt een belangrijke toeristische bestemming.

Echter, onze wandeling door het historisch centrum dat gebouwd is op een smalle landtong in zee, is verrassend. De hoofdstraat is autovrij en wordt geflankeerd door prachtige statige huizen waarin op de begane grond winkels, restaurants en bars zijn gevestigd. Opvallend zijn de trattoria’s waar Arabische gerechten op het menu staan. Deze gerechten gaan natuurlijk terug naar de periode dat de Arabieren hier de scepter zwaaiden.

San Vito lo Capo

We laten de drukke havenstad achter ons en rijden noordelijker naar onze eindbestemming, een plek waar het lijkt of je op een Caribische bestemming terecht komt. San Vito lo Capo is een populaire vakantiebestemming op Sicilië. Wij zijn er echter in het laagseizoen en hebben het kleine plaatsje bijna voor onszelf. Nou…, wanneer we een bar binnenlopen lijkt het haast of alle bewoners zich hier bevinden. Het is gezellig druk en we nuttigen een café en hoe kan het ook anders, vergezeld met een cannolo. Al pratend met de barrista wordt ons verteld, dat San Vito lo Capo in het verleden bestond uit vier kleine witte huisjes aan een breed wit strand, ingesloten door bergen met warm helder zeewater. Het rustige vissersplaatsje is langzaam veranderd in een populaire badplaats. Maar er moet worden gezegd, dat de bewoners proberen een goede balans te vinden tussen de natuurlijke omgeving en toeristische ontwikkeling.

Riserva dello Zingaro

Beroemd is San Vito lo Capo om het jaarlijkse Couscousfestival en het plaatsje geeft toegang tot het Riserva dello Zingaro. Dit natuurreservaat is ongeveer 1600 ha groot en een paradijs voor vogelaars en wandelaars. Via vier bewegwijzerde wandelpaden kun je het park verkennen. Het park strekt zich uit langs de kust naar Scopello, waar zich de andere ingang bevindt. Het pad langs de kust is aan te bevelen. Het leidt je naar prachtige baaien en vergezichten over de turquoise transparante Middellandse Zee.

Voldaan van een prachtige rondreis door Noordwest-Sicilië gaan we terug naar onze uitvalsbasis, Castellammare del Golfo. We kijken terug op een afwisselende tocht langs kastelen, karakteristieke windmolens en een paradijs aan zee.