Midden in de kobaltblauwe zee, ten noorden van Sicilië, liggen zeven eilanden vernoemd naar de Griekse god van de wind: Aeolis. De Eolische Eilanden zijn sinds 2000 UNESCO-Werelderfgoed. De vulkanische oorsprong liet een erfenis achter van smeulende kraters, borrelende modderbaden en zwarte stranden. Vanuit Tropea, Calabrië, namen wij de boot om de verschillende eilanden te bezoeken die bekend staan om een rijkdom aan kleuren.
Panarea
De boot snijdt door het heldere blauwe water en na 2 uur varen komen de eerste eilanden in zicht. De eilanden, met een totale bevolking van 10.000 mensen, hebben verschillende karakters. Afhankelijk van het seizoen kan het er rustig of druk zijn. In de zomermaanden kan het bezoekersaantal oplopen tot 200.000. De allerrijksten gaan dan naar Panarea, een eiland dat wordt omgeven door rotsformaties. De haven vult zich met jachten en de stranden en bars worden vooral bezocht door de jetset. Dit is veruit het meest modieuze en duurste eiland van de archipel.
Lipari
Het grootste eiland is Lipari en wordt ook wel de ‘witte berg’ genoemd, omdat het eiland voor een groot gedeelte uit vulkaanpuinsteen bestaat. In de haven valt al snel de kathedraal en het kasteel op. Terwijl de zon hoog aan de hemel staat, zijn de hoge schaduwrijke straatjes vol groen en bloemenpracht een aangename plek. Verschillende restaurants bieden gerechten aan met een knipoog naar de Eolische keuken. Belangrijke ingrediënten zijn pomodorini, kappertjes, olijven, ansjovis en andere vissoorten. Het eiland is niet toegankelijk met de auto, maar is te voet of per fiets goed te ontdekken.
Vulcano
Op het eiland Vulcano kun je de vulkaankrater de Gran Cratere beklimmen of je laat je onderdompelen in een van de kleine moddermeren. Het dorp doet wat rommelig aan en lijkt wat onzorgvuldig ontwikkeld. Een wandeling door het kleine plaatsje is snel gemaakt en de kaap van Vulcanello is bezaaid met saaie hotels. Echt lekker eten, zoals je op de andere eilanden kunt, is moeilijk te vinden. Misschien maar goed ook, want de doordringende rotte-eieren stank van zwavel kan je eetlust al bedorven hebben.
Salina, Filicudi en Alicudi
Salina is het eiland dat beroemd staat om zijn kappertjes en zoete malvasiawijn. Diegene die Filicudi en Alicudi bezoeken, komen voor de natuur en rust. Het zijn de meest afgelegen eilanden van de archipel en roepen landelijke romantiek op. De gezamenlijke bevolking is minder dan 400 en een directe veerverbinding is er niet. Een bezoek aan deze eilanden is een stap terug in de tijd, waarin het leven voor de een minder gecompliceerd is en voor de ander een echte uitdaging. Elektriciteit is een relatief modern verschijnsel en de watervoorziening is nog steeds grillig. Toch is men hier niet helemaal afgesneden van de buitenwereld, want het internet is goed ingeburgerd. De eilanden hebben prachtige stranden met kristalhelder water.
Het water rondom alle eilanden is populair bij scubaduikers. De zee is namelijk rijk aan koraal en zeedieren. Maar dat is niet de enige reden om een duik in het water te nemen, fanatieke diepzeeduikers gaan hier op zoek naar verloren schatten. De Eolische Eilanden waren vroeger een tussenhaven voor handelaren naar de Middellandse Zee. De bodem is daarom bezaaid met amfora’s, munten en keramiek.
Stromboli.
Een van de beroemdste eilanden van de Eolische Archipel is natuurlijk Stromboli. Een overgrote meerderheid van de bezoekers komt hier zwaaiend aan met bergstokken om de vulkaan te beklimmen. In feite heb je een paar goede wandelschoenen, een warme jas, wat water en 30 Euro voor een begeleidende wandeling naar de top nodig, die twee uur duurt. Maar de meeste bezoekers komen ’s avonds. Veel touroperators bieden boottochten voor in de avond aan, om de regens van lapili (kleine vulkaanstenen) en brokken lava in de vorm van een vuurstroom in zee te zien storten. Het rood van Stromboli’s gloeiende krater is het spectaculairst bij een mooie zonsondergang en wanneer het daglicht overgaat in de nacht.
De Eolische eilanden zijn allemaal toegankelijk en klein genoeg om te verkennen in een dag of twee. Wij bezochten ze eind oktober en niet in de drukke augustusmaand. Aangenaam is dan ook de temperatuur, gemiddeld iets boven de 25 graden. Houd er rekening mee dat in het najaar de wind kan opsteken, zodat het aanleggen van de veerboten bij de eilanden vanwege de hoge golven niet mogelijk is. Als kers op de taart van dit eilandavontuur, zwommen dolfijnen met ons mee terug naar Tropea.
0 reacties op “Eolische Eilanden, zeven parels in de Middellandse Zee”